Και ξεκινήσαμε για διανυκτέρευση στους Ψαράδες στα 4 χιλιόμετρα περίπου, στο parking βρισκόταν και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων άγγλων με ένα χαριτωμένο μικρό camper. Ο δρόμος ανηφορικός και είχε πέσει η νύχτα, και τα κινητά συνεχώς μας στέλναν μηνύματα ότι είχαμε εισέλθει σε «ξένη» χώρα…… Στους Ψαράδες η απόλυτη ησυχία, στρίψαμε αμέσως αριστερά και αράξαμε παραλιμνία, μπροστά μας άλλο ένα camper με αυστριακές πινακίδες μάλλον είχαν αποκοιμηθεί. Ο καιρός αλλοπρόσαλος με ψιλή βροχή κρύο και αέρα από Σκόπια μεριά, κάναμε μια μικρή βόλτα στο έρημο χωριό, μόνο δυο μαγαζιά ήταν ανοιχτά μία ταβέρνα, και ένα κάτι σαν tourist gift shop και cafe και παγωτό και ψιλικατζίδικο. Όσο περπατούσαμε πρός την άκρη του χωριού ο αέρας των Σοπίων δυνάμωνε και το κρύο γινόταν πιό τσουχτερό, έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε για ύπνο, απολαυάνοντας την θαλπωρή των οχημάτων μας.
Και γύρω στις 5 η ώρα το πρωί ένα εγερτήριο τόσο διαφορετικό……., αφού έξω από τα » σπίτια μας» περάσαν όλες οι αγελάδες τις περιοχής μουγκρίζοντας καθώς πηγαίναν για βοσκή στη λίμνη, από τη στιγμή βέβαια που καταλάβαμε ότι αυτό ήταν πραγματικά το συμβάν, ξανακοιμηθήκαμε για να ξυπνήσουμε κανονικά το πρωί και να θαυμάσουμε τη νέα μας αυλή.
Αυτές είναι οι στιγμές που θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε αλλά και να τις επιδιώκουμε, όταν μπορούμε. Ένα πρωινό ξύπνημα στη λίμνη είναι κάτι το ανεπανάληπτο και το ευχόμαστε σε όλους.
Λοιπόν το πρόγραμμα έλεγε πεζοπορία μέχρι τη θέση ρότι στο κυριολεκτικά βορειότερο άκρο της Ελλάδος, στα σύνορα με Αλβανία και Fyrom.
εφόσον ακολουθηθεί αυτή η διαδρομή
Λοιπόν ακολουθήσαμε μια εκπληκτική διαδρομή με βλάστηση που πολλές φορές κάλυπτε τον ήλιο από πάνω μας, τα παιδιά βέβαια δεν το συζητώ είχαν ξετρελαθεί, ήταν τόση η αγωνία μας να δούμε τι κρυβόταν στην απέναντι στροφή, αλλά και τι θα δούμε στο τέλος τις διαδρομής.
Στο τέλος αναγνωρίσθηκαν οι κόποι μας και απολαύσαμε το τοπίο, μέσα μας βέβαια αισθανόμασταν και την επιβράβευση ότι περπατήσαμε ώς εδ’ω στο ψηλότερο άκρο της Ελλάδας άριστερά η Αλβανία και ευθεία η Fyrom.
Μείναμε αρκετά θαυμάζοντας το τοπίο, όλη η παρέα από τον μικρότερο ώς τον μεγαλύτερο. Γίνεσαι ένα με τη φύση σε τέτοια μέρη, τι ωραία που δεν υπήρχαν τουρίστες!!!
Επιστρέφοντας βρεθήκαμε σε ένα σημείο όπου το μονοπάτι μας πήγαινε και σε ένα άλλο σημείο, έτσι μια που εγκληματιστήκαμε μια χαρά με την πεζοπορία, αποφασίσαμε να πάρουμε το άλλο μονοπάτι, για να δούμε που μας βγάζει, ήταν το κάτι άλλο, σε μια απότομη πλαγιά που μπορούσες δύσκολα να κατέβεις κάτω στη λίμνη όπου μάλλον βρισκόταν οι σπηλιές όπου μόναζαν ασκητές. Πάντως εκεί είσαι πράγματι μόνος, άλλο να το βλέπεις όμως και άλλο να το ζείς.
Ήταν αρκετή η βόλτα μας έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τη βάση μας κάτω στους Ψαράδες υπερικανοποιημένοι για ότι είδαμε και ότι ζήσαμε, είμαστε σίγορα ευτυχείς που τολμήσαμε να μπούμε στο μονοπάτι, ανταμείφθηκε η περιέργειά μας και με το παραπάνω. Μπράβο σε αυτούς που σκέφτηκαν να φτάξουν το κιόσκι και τα παγκάκια στα μέρη που πήγαμε, μέχρι και κάδο για τα σκουπίδια είχαν,(ήταν βέβαια γεμάτος αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία).
Το μεσημεράκι κάτω στους Ψαράδες έπεσε η ιδέα για μια γρήγορη επίσκεψη στο Άγιο Γερμανό, γραφικό χωριουδάκι ορεινό από την άλλη μεριά, σε απόσταση 7 ή 8 χιλιομέτρων το πολύ. Καφεδάκι σε ένα διαφορετικό τοπίο το οποίο και αυτό μας εξέπληξε………………
Βέβαια ο καιρός ήταν μάλλον τελείος αλλόκοτος πότε βροχερός με αέρα και πότε ζεστός καλός για να μας αφήνει να απολαμβάνουμε τις βόλτες μας στο χωριουδάκι το οποίο ήταν πράγματι εκπληκτικό. Τα περισσότερα δρομάκια ήταν στρωμένα με πλακόστρωτο του έδινε έτσι μια αρχοντιά,
αποδείχθηκε τελικά ότι ταξιδεύαμε πλάι στα σύνορα με Σκόπια στην κορυφογραμμή, μας είπε ένας βοσκός ήταν τα φυσικά σύνορα με την γείτονα χώρα.
αφού απολαύσαμε τον καφέ μας στην μοναδική καφετέρια που λευτουργούσε στο χωριό επιστρέψαμε για διανυκτέρευση στο parking του εστιατορίου στην πλαζ του φράγματος κουλα για διανυκτέρευση κάτω από συνεχή βροχή, και έτσι την βγάλαμε στο εστιατόριο με μπύρες κια σουβλάκια και αρκετή συζήτηση με τους φιλόξενους διαχειριστές του καταστήματος.