Ήταν ίσως οι τελευταίες ανοιξιάτικες μέρες του φετινού φθινοπώρου, με θερμοκρασίες έως 24 και 25 βαθμούς, και ωραία βράδια. Έτσι δεν θα είμαστε σίγουρα εμείς αυτοί που θα λέγαμε όχι σε μία ακόμη απίθανη έξοδο φθινοπωρινή με όλα τα χρώματα του βουνού και της θάλασσας.
Η απαραίτητη στάση στα Τέμπη, όχι τόσο για ξεκούραση αλλά για μια μικρή περιήγηση μιας και δεν υπήρχε βιασύνη για τίποτα. Το τούνελ ετοιμάζεται έτσι σίγουρα αυτός ο δρόμος δεν θα έχει τόση κίνηση, ( βέβαια εξαρτάται από το κόστος των διοδίων που θα εγκαταστήσουν σίγουρα ) και οι μικροπωλητές μάλλον θα αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα
Αυτή τη γέφυρα δεν ξέρω αλλά μάλλον την έχουν περπατήσει όλοι οι Έλληνες , για να περάσουν απέναντι στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής, το οποίο έχει χτισθεί μετά από δωρεά των υπαλλήλων των ελληνικών σιδηροδρόμων από την ομώνυμη εικόνα που βρέθηκε εκεί κατά της εργασίες κατασκευής του σιδηρόδρομου.
Και η τσιγγάνα Αγία Παρασκευή
Και έτσι σιγά σιγά φθάσαμε κάτω κάπου ανάμεσα από Μεσάγγαλα και Στόμιο, με σκοπό να εξερευνήσουμε την περιοχή μέσω του ποδηλατόδρομου που υπάρχει μέσα στο Δέλτα του Πηνειού. Βέβαια παρά την ιδιαίτερη σήμανση για ποδήλατο που υπήρχε, δεν ήταν αυτό που είδαμε ποδηλατόδρομος παρά κανονικός δρόμος για αυτοκίνητα, ο οποίος εξυπηρετούσε πλήρως τους κατοίκους της περιοχής
Έτσι αφού «δέσαμε» το camper στον κάμπο κάτω από τον Κίσσαβο πριν ξεκινήσουμε με τα ποδήλατα ασχοληθήκαμε με την συλλογή βατόμουρων, μια και στην περιοχή ήταν αρκετά και ζουμερά!!! Τα βατόμουρα είναι ένα από τα ελληνικά souperfoods και δεν πρέπει να πάει χαμένο, όπου το βρίσκουμε
Η ποδηλατάδα μας ξεκίνησε με κατεύθυνση για το Στρίντζο , μια περιοχή που θύμιζε λίγο Φαρουεστ. Ευθεία ακριβώς ήταν η θάλλασα δεξιά o δρόμος που βγάζει στο Στόμιο και αριστερά η βόλτα μας. Χωματόδρομος δίπλα από πλατάνια μέσα στα νερά του ποταμού αλλού στάσιμα και αλλού τρεχούμενα, και στο τέλος η θάλασσα.
Μια θάλασσα ανήσυχη αλλά και δημιουργική και ζωντανή ακόμα και τώρα , με τους δικούς της ανθρώπους που ξέρουν να ζουν χωρίς πολυτέλειες και υπερβολικές ανέσεις. Απλά προσπαθώντας όσο μπορούν να ξεφύγουν και να ζήσουν έστω και τα σαββατοκύριακα στη φύση, με καλή παρέα.
Η νύχτα έπεφτε και έπρεπε να «αράξουμε» σε ένα όμορφο και ασφαλές μέρος της περιοχής όπου χαλαρά να πάρουμε τον ύπνο μας σχεδιάζοντας τις στιγμές της επόμενης μέρας. Τέτοιο μέρος δεν μπορούσε να ήταν άλλο στην περιοχή παρά το λιμανάκι του Πλαταμώνα. Έτσι αποχωρήσαμε από την περιοχή του Δέλτα του Πηνειού και κατευθυνθήκαμε μέσω Κουλούρας και Μεσάγγαλα στον Πλαταμώνα. Ο Πλαταμώνας αυτή την εποχή δεν θυμίζει σε τίποτα τον καλοκαιρινό πολύβουο τουρίστα, Είναι μια όμορφη περιποιημένη κωμόπολη κάτω από την Εθνική και απλωμένη στην θάλασσα με ένα ωραίο λιμάνι, με τους επαγγελματίες αλλά και τους ερασιτέχνες ψαράδες του .
Τελικά το πρωί καταλάβαμε ότι είχαμε κοιμηθεί αγκαλιά με το κάστρο του Πλαταμώνα, και ήταν ένα πραγματικά ηλιόλουστο πρωινό. Θέλαμε να φύγουμε για να προλάβουμε την βόλτα μας στον Όλυμπο νωρίς αλλά η θάλασσα δεν σε αφήνει εύκολα να την εγκαταλείψεις έχει την μαγεία της την ζωή της την αύρα της έ όπως και να το κάνουμε, η θάλασσα είναι κυριλέ……..
Επάνω ψηλά στον Όλυμπο φαινόταν βαριά μαύρα σύννεφα μάλλον έβρεχε, το δικό μας το σχέδιο αποτελούνταν από περιπλάνηση μέσα στα βουνά, για κάποια λεπτά τρομοκρατηθήκαμε ότι δεν θα καταφέρναμε να υλοποιήσουμε το πλάνο μας, αλλά η λογική πρυτάνεψε. Τίποτα δεν έδειχνε ότι η συγκεκριμένη μέρα σε όλη την Ελλάδα θα ήταν χάλια. Οι ντόπιοι μάλιστα μας είπαν ότι ο Όλυμπος τα πρωινά στο συγκεκριμένο σημείο που φαινόταν η βροχή πάντα μάζευε σύννεφα. Έτσι ξεκινήσαμε για τον Παλαιό Παντελεήμονα , όπου θα σταματούσαμε για λίγο έτσι ώστε να απολαύσουμε την θέα.
Μετά τη μικρή μας βόλτα στον Παλαιό Παντελεήμονα τον οποίο αποχαιρετήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις ξεκινήσαμε για την Καλλιπεύκη. Τα χιλιόμετρα ήταν γύρω στα 23 ανηφορικά με στροφές όχι όμως απότομες με πέταλα. Η θέα κάτω στα δεξιά του δρόμου υπέροχη συνεχίζαμε να ανεβαίνουμε και βλέπαμε τα παράλια της Κατερίνης από πιο ψηλά, μέχρι που φτάσαμε στον προφήτη Ηλία όπου από ότι καταλάβαμε εκεί ήταν μία από τις περιοχές όπου οι αιωροπτεριστές πετούν στον ουρανό του Ολύμπου. Ήταν το κάτι άλλο, και ήμασταν τυχεροί που πέσαμε πάνω σε ένα ζευγάρι που περίμενε τον άνεμο να πετάξει, και έτσι τους κάναμε παρέα για λίγο, μέχρι να «φύγουν»
Τελικά η περιοχή ήταν γεμάτη εκπλήξεις , το κάστρο του Πλαταμώνα το είδαμε από κάτω προς τα πάνω όπου και κοιμηθήκαμε, τώρα το βλέπουμε από πάνω προς τα πολύ….πολύ…..πολύ……… κάτω.
Δεν ξέρω βέβαια εάν ήταν ποιο καθαρός ο καιρός μέχρι που θα βλέπαμε , γιατί πραγματικά η τοποθεσία άξιζε τον κόπο.
Μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα με τους φίλους εραστές των ουρανών και του ανέμου συνεχίσαμε την ανάβασή μας για τον στόχο μας την περιοχή της Καλλιπεύκης Λάρισας. Μπροστά μας ένας πάρα πολύ ωραίος δρόμος, λίγο στενός βέβαια αλλά περισσότερο από τα φύλα τα οποία πέσαν επάνω του. Εδώ έπεφτε τελικά η βροχή που βλέπαμε από τον Πλαταμώνα το πρωί που ξυπνήσαμε
Λίγο ποιο πάνω στην κορυφή αυτής της πλευράς του Ολύμπου σταματήσαμε. Εδώ κυριαρχούσε το έλατο που σήμαινε ότι ήμασταν αρκετά ψηλά γύρω στα 1.300 μέτρα . Και έτσι ξεκινήσαμε για μια από τις καλύτερες βόλτες μας μέσα σε βουνό. Ο Όλυμπος είναι ένα υπέροχο βουνό, αλλά πολύ δύσκολο. Για να μπεις μέσα στο δάσος πρέπει ή να ξέρεις που πραγματικά πηγαίνεις, ( διαλέγοντας μια ήπια διαδρομή και βάζοντας συνεχώς σημάδια) ή να σε πάει κάποιος που γνωρίζει . Άλλη εναλλακτική δεν υπάρχει, αλλιώς κινδυνεύεις να χαθείς με πραγματικό κίνδυνο για τη ζωή σου. Έτσι και εμείς κατευθυνθήκαμε για ένα ξωκλήσι το οποίο από τον δρόμο ήταν γύρω στα 5 με 6 χιλιόμετρα, ο δρόμος μας πήγαινε γύρω γύρω από μια πλαγιά η οποία ήταν αρκετά απότομη. Έλατα και Οξιές που τα φύλλα τους είχαν είδη πέσει σχηματίζοντας αυτό το πανέμορφο κόκκινο χαλί παντού μα παντού……
Τα δέντρα πραγματικά ψηλά, ψηλά όσο και τα βουνά εκεί και μέσα στις γωνιές τους κρυμμένα γκι χριστουγεννιάτικα αλλά πραγματικά επικίνδυνα να κόψεις τα φύλλα τους γιατί φυτρώνουν τα άτιμα (ή τουλάχιστον αυτά που βρήκαμε), πραγματικά στο γκρεμό!
Και φτάσαμε στο ξωκλήσι πραγματικά μέσα στο δάσος μακριά από κάθε ίχνος πολιτισμού, μέσα στην φύση δεν είχε ανάγκη από τίποτε ΠΙΑ ΚΡΙΣΗ μπορούσε να σταθεί αγέρωχο στην αιωνιότητα και το κυριότερο στην ομορφιά. Στην ομορφιά της φύσης που χωρίς το χέρι ανθρώπου δημιουργεί. Δεν χρειάζεται ούτε αρχιτέκτονας ούτε κανένας για «φτιάξει», το τέλειο έρχεται από μόνο του η αρχοντιά δημιουργείται άμα την αφήσεις άμα δεν έχει συμφέρον.
Στο συγκεκριμένο ξωκλήσι υπάρχει μία τρύπα πού έχει καλυφθεί με τσιμέντο στο κέντρο του ναού όπου κάποιοι τρύπησαν για να βρούν κρυμμένες λίρες από τον καιρό της κατοχής και του εμφυλίου. Το ταξίδι μας στον Όλυμπο συνεχίζεται για λίγα χιλιόμετρα ακόμη μέχρι να φτάσουμε στο τελειότερο σημείο. Από εδώ βαθιά μέσα στις κορυφές του βουνού, με κάποιο τρόπο βγήκαμε σε ένα σημείο όπου μπορούσες να δεις από ψηλά και μέσα από τις χαράδρες την θάλασσα
Ήταν το απώτερο σημείο του προορισμού μας το τελευταίο άκρο της πλαγιάς του Ολύμπου που είχαμε επιλέξει. Τυχαία από κάτω πέρασε κοπάδι με αγριογούρουνα όπου καθαρά μπορούσαμε να δούμε, βρισκόμασταν βαθιά μέσα στην φύση μακριά από τον πολιτισμό, στην αγκαλιά των θεών……και ήμασταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι
Το σούρουπο σιγά σιγά έπρεπε να επιστρέψουμε. Και ήταν ότι έπρεπε για …φωτιά….
και φαγητό έξω όπως έπρεπε, και τι μας ένοιαζε, ήταν αργά, εμείς τον βρήκαμε τον τρόπο, υπέροχα μέρη να τα απολαύσεις χωρίς να τα διαταράξεις…………
ΤΕΛΟΣ
The lovely donkey 