Nωρίς το πρωί με ένδυση ανάλογη, (ζακετούλα μακρύ παντελόνι άν και στην καρδιά του καλοκαιριού) ξεκινήσαμε για μια περιοδεία στην επαρχία της περιοχής του Zakopane. Θα έπρεπε να διανύσουμε γύρω στα 80 χιλιόμετρα μέσα από μικρούς στριφογυριστούς δρόμους, περνώντας από μικρά πυκνοκατοικημένα χωριουδάκια σε καταπράσινους λόφους της περιοχής κάτω από τα όρη Tatra. Στην πορεία μας συναντούσαμε αρκετά μικρά camping (αχαρτογράφητα για μας) με πολλούς Πολωνούς αλλά και Γερμανούς τουρίστες με campers . Οι Πολωνοί ξέρουν να την ζούν τη ζωή τους μέσα στη φύση, έχουν ωραίες περιοχές για πεζοπορίες κωπηλασία, ποδηλασία, ατελείωτα δάση και λόφους και τα γεμίζουν με ψυχαγωγία και καλή διάθεση. Οι δρόμοι που οδηγούσαμε ήταν πάνω από τα σύνορα της Σλοβακίας και προς την Ουκρανία την οποία σε ένα σημείο φτάσαμε αρκετά κοντά. Δεν το γνωρίζαμε αλλά αργότερα το μάθαμε ότι υπήρχαν μονοπάτια χαρτογραφημένα και εύκολα στην πρόσβαση όπου κάποιος θα μπορούσε να πατήσει σε Ουκρανικό έδαφος.
Η περιοχή που επισκεπτόμασταν ήταν διάσπαρτη από μικρά και μεγάλα κάστρα,
μερικά σωζόμενα σε άριστη κατάσταση ως μουσεία πλέον. Εμάς στόχος μας ήταν σε αυτή τη φάση το κάστρο της Njedzica το οποίο βρίσκεται πάνω από την ομώνυμη λίμνη
Το εισιτήριο δεν το θυμάμαι αλλά σίγουρα ήταν αρκετά φθηνό γιατί δεν μου έκανε καμιά εντύπωση…..
Ο εσωτερικός αύλιος χώρος θυμίζει έντονα τα κάστρα της Γερμανίας παρά τα σλάβικα χαρακτηριστικά των σκεπών οι οποίες είναι ξύλινες με ξύλινα κεραμίδια, πισσαρισμένα μαύρα.
Το κάστρο θεμελιώθηκε γύρω στο 1325 όπως αναγράφεται σε αυτή την επιγραφή
Και η Ιστορία του σίγουρα δεν ήταν τόσο αθώα όπως δείχνει καθαρά αυτή η φωτογραφία μπρρρ!!
Ναι ήταν ένα αξιόλογο κάστρο που άρεσε ιδιαίτερα στα παιδιά, επισκέψιμο με αρκετούς τουρίστες Πολωνούς που από ότι φαίνεται τιμούν ιδιαίτερα την ιστορία τους
Βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει και πάπας ο δικός τους από μια επίσκεψη στο κάστρο έστω και από πάνω
Αυτά λοιπόν με το κάστρο όπου πήραμε την απαραίτητη νότα ξεκούρασης για τον κυρίαρχο στόχο μας ο οποίος ήταν άλλος.Η περιοχή που επισκεπτόμαστε είναι γεμάτη από διάσπαρτες ξύλινες εκκλησίες προστατευόμενες από την unesco ώς μνημεία της ανθρωπότητας. Σε ένα από τα μικρά αδιάφορα χωριουδάκια της περιοχής βρίσκεται αυτή η εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ Αρχάγγελου στό Debno Podhalanskie
Η εκκλησία είναι έργο των ορεσείβιων της περιοχής. Είναι μια καθολική εκκλησία γοτθικού ρυθμού χτισμένη των 15 αιώνα αποκλειστικά από ξύλο πεύκης στην οποία δεν υπάρχει ούτε ένα καρφί επάνω της. Η εκκλησία εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για θρησκευτικούς σκοπούς και υποστηρίζεται από δωρεές.
Είναι ένα από τα επιτεύγματα του ανθρώπου, τα ξύλα πραγματικά έδεναν το ένα με το άλλο, δημιουργώντας την απόλυτη στέγαση και ευστάθεια. Μακάρι όλο αυτό να αντέξει στον χρόνο γιατί μην το παραβλέπουμε είναι ξύλο, δηλαδή ζωντανός οργανισμός και υπόκειται σ όλες τις φθορές.
Και οι τουρίστες αρκετοί πηγαινοέρχονται σίγουρα όλο το χρόνο. Βέβαια εκεί μέσα μία μικρή σε σωματική διάπλαση πολωνέζα μας «επέβαλε » μία «αναγκαστική» για εμάς και όλους τους άλλους επισκέπτες προσευχή Αυτή έλεγε την προσευχή και oi άλλοι καθιστοί με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά άλλοι γονατιστοί με σκυμένο το κεφάλι προσεύχονταν. Μας έγινε και μία γρήγορη δυστυχώς στα πολωνέζικα ξενάγηση απο την κοπέλα. Δεν πήραμε φωτογραφίες από τον εσωτερικό χώρο ο οποίος ήταν το κάτι άλλο, σεβόμενοι την απαγόρευση λήψης φωτογραφιών.
Είναι εμφανέστατη αυτή η σλάβικη χωριάτικη κουλτούρα σε όλα τα μέρη και χώρες των σλάβων που επισκεφτήκαμε από την σερβία μέχρι και εδώ την πολωνία. Δημιουργούν σε σχέση με το ύφος της υπαίθρου που ζούν μη έχοντας μια αστική βιομηχανική αντίληψη της κουλτούρας όπως οι λαοί της δυτικής Ευρώπης.
Συνεχίζεται με το 10ο μέρος …Κρακοβία…
