Άλλη μια μέρα στο Βελιγράδι και είπαμε να εξερευνήσουμε την περιοχή του Zemun όπου από εκεί θα κατευθυνόμαστε στο Νέο Βελιγράδι και από εκεί στον στόχο μας ο οποίος θα ήταν η εκκλησία του Άγιου Σάββα. Μεγάλη η διαδρομή που θα έπρεπε να διανύσουμε, αλλά ευτυχώς η αστική συγκοινωνία του Βελιγραδίου είναι πάρα πολύ καλή, τουλάχιστον στα σημεία που πήγαμε. Λεωφορεία που στέναζαν από κόσμο βλέπαμε μόνο στις στάσεις λίγο πριν το κέντρο της πόλης. Τις βραδινές ώρες βέβαια σε μερικά λεωφορεία ή και τρόλεϊ οι οδηγοί οδηγούσαν τόσο γρήγορα που δεν μπορούσες να σταματήσεις ούτε και στην καρέκλα που καθόσουνα
Το Zemun είναι μια πόλη στην άκρη του Βελιγραδίου στην έξοδο δηλαδή για Novi Sad. Αποτελεί ένα ξεχωριστό στοιχείο σε όλο αυτό που λέμε Βελιγράδι, γιατί έχει τον δικό του χαρακτήρα αλλά και ιστορία. Το Zemun ήταν υπό την κατοχή της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας τις οποίας το φυσικό σύνορο ήταν οι όχθες του Δούναβη. Μέσα στο Zemun υπήρχε αυστριακή κοινότητα τα περασμένα χρόνια και καθολική εκκλησία. Ένας παρατηρητής εύκολα θα εντοπίσει σημεία μέσα στην πόλη του Zemun που διαφέρουν από το υπόλοιπο Βελιγράδι και έχουν ένα ποιο γερμανικό ας πούμε χαρακτήρα.
Εδώ το πάρκο στο κέντρο της πόλης όπου μας κατέβασε το αστικό, και οι γύρω δρόμοι,
Ένα κτίριο εγκαταλειμμένο όχι βέβαια από κατοίκους αλλά από συντήρηση το οποίο είναι πανέμορφο. Φαντάζομαι ότι από την κατασκευή του και μέχρι σήμερα δεν θα ασχολήθηκαν μαζί του. Οι πόροι βλέπετε πόσο σημαντικοί είναι στην ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού.
Όμορφα δρομάκια με γοητευτικά κτίρια που συναντήσαμε περπατώντας, και προσπαθώντας να κρατήσουμε μια πορεία προς τις όχθες του Δούναβη.
Εδώ ήταν πραγματικά όμορφα παραποτάμια δίπλα στον Δούναβη μια όμορφη μικρή γραφική συνοικία με μικρά σπίτια εκκλησίες διάφορε ταβέρνες και μικρά μαγαζάκια, ψαροταβέρνες επάνω στο ποτάμι, πλακόστρωτα και αρκετός κόσμο που απολάμβανε τον περίπατό του σε ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης.
Αυτό τώρα εδώ ήταν ένας κράχτης σε ένα από τα παράξενα μαγαζάκια όπου ο ιδιοκτήτης του πωλούσε πραγματικά παράξενα χειροποίητα πράγματα. Δυστυχώς όμως ήταν κλειστός και δεν μπορούσαμε να δούμε πολλά πράγματα.
Εδώ οι κάτοικοι του Βελιγραδίου απολαμβάνουν το Δούναβη. Μια περιοχή για πεζούς και ποδήλατα έως και την γέφυρα του Sava που ενώνει το παλαιό με το νέο Βελιγράδι. Εδώ υπάρχουν οι καλύτερες ψαροταβέρνες του Βελιγραδίου όπως μας έχουν πεί ντόπιοι της περιοχής, μιας και ακούγοντας Ελληνικά παντού αλλά και εδώ μας αντιμετώπιζαν φιλικότατα, και καθόλου αδιάφορα όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Βλέπετε υπάρχει έντονο το κλίμα φιλίας των δύο λαών εδώ, ίσως περισσότερο από ότι είναι στην Ελλάδα. Εκεί κοντά στην πόλη Vranje πάνω στον δρόμο που τώρα γίνεται, υπάρχει μια τεράστια πινακίδα η οποία στα σέρβικα και ελληνικά αναφέρεται με ευγνωμοσύνη στους φίλους έλληνες, αν δεν κάνω λάθος για την κατασκευή του δρόμου. Τέλος πάντων υπάρχει ένα κλίμα φιλίας, το οποίο σίγουρα έχει κάποια βάση ιστορικά. Αλλά και πολιτισμικά η πόλη και οι ρυθμοί της είναι σίγουρα ποιο κοντά στους δικούς μας από ότι στην υπόλοιπη Κεντρική Ευρώπη το οποίο ίσως να είναι και ένα δείγμα παλαιότερων κοινών πολιτισμικών διαδρομών .
Και έτσι περπατήσαμε και εμείς μαζί με τους φίλους μας σέρβους, δίπλα στον Δούναβη Κυριακή πρωί παραμονή των Φώτων για μας.
Μπροστά μας η λαϊκή αγορά του Zemun. Δεν την χάσαμε και αυτή την ευκαιρία για μια επίσκεψη στο αγαπημένο μας σπορ. Εκπληκτικές μαγειρεμένες πάπρικες σε σκόρδο και πάμφθηνα αποξηραμένα δαμάσκηνα και άλλα πολλά με φόντο την εκκλησία στο κέντρο του Zemun. Αλλά και ψάρια από τον Δούναβη 10 ευρώ το ένα μας φώναζαν οι ψαράδες.
Στη στάση μας περίμεναν τα αστικά επόμενος σταθμός μας το Νέο Βελιγράδι………………… Συνεχίζεται με το τέταρτο μέρος
