Δεν ήταν πολύ δύσκολη η επιλογή για ένα ταξίδι στο Κεραμίδι την βόρεια πλευρά του Πηλίου που δεν είχαμε ποτέ επισκεφτεί. Ήταν πρόταση καλών φίλων για να γνωρίσουμε μια ήσυχη χωρίς πολλή φασαρία και τουρίστες περιοχή της Ελλάδας. Ήταν ακριβώς έτσι. Αφετηρία για το ταξίδι τα Κανάλια Μαγνησίας ένα χωριό ακριβώς επάνω στην λίμνη Κάρλα, μιά λίμνη που δυστυχώς είχε αποξηρανθεί και τώρα τελευταία αρχίζει πάλι να αποκτά την παλιά της αίγλη ελπίζοντας να δώσει ζωή ξανά σε αυτόν τον τόπο. Τα Κανάλια λοιπόν βρίσκονται κάτω στον κάμπο, τίποτα δεν μοιάζει εκεί κάτω με αυτό που θα συναντήσει ο επισκέπτης άν ξεκινήσει για το Κεραμίδι. Η απόσταση Κανάλια- Κεραμίδι είναι 18 χιλιόμετρα Ανεβαίνοντας ο ταξιδιώτης έχει φοβερή θέα της λίμνης. Μια λίμνη διαφορετική που μπαίνει κυριολεκτικά μέσα στις αγροτικές εκτάσεις, και με πολλή κτηνοτροφία, όπως πρέπει για την Θεσσαλία.
Ο δρόμος ανηφορικός μας θύμισε ως προς την κλίση την ανηφόρα για το Νυμφαίο, γεμάτος στροφές καλός όμως με καλό οδόστρωμα και φαρδύς όσο χρειάζεται βέβαια για να μην ενοχλείσαι καθόλου από το απέναντι όχημα, και να οδηγείς με την απαραίτητη ηρεμία. Βέβαια η πλευρά η από δώ, της Κάρλας δεν είχε καθόλου δέντρα, μόνο πουρνάρια.
Μετά απο κάποια χιλιόμετρα νομίζω γύρω στα 10 φθάσαμε σε μια περιοχή στην κορυφή των βουνών της περιοχής με το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, μέσα στα δέντρα, και το τοπίο να αλλάζει δραματικά με ψηλά δέντρα και πυκνή βλάστηση, καθαρά δασώδεις περιοχή, όπου ήμασταν τυχεροί και περνούσαμε την ώρα που διέσχιζε την περιοχή μια οικογένεια απο αγριογούρουνα ατάραχα σαν να μη συνέβαινε τίποτα και να ήταν αυτά μόνα στην περιοχή την δικιά τους, και μείς οι ξένοι οι απρόσκλητοι επισκέπτες !!
Τί άλλο θα μπορούσαμε να δούμε, οι αγελάδες που βρίσκαμε στον δρόμο (ελευθέρας βοσκής ) δεν μας εντυπωσίαζαν, και ας σταματούσαμε αρκετές φορές να περάσουν στην απέναντι ράχη.
Ο δρόμος πλέον έχει γίνει κατηφορικός αρκετά ώσπου μπροστά μας εμφανίστηκε το χωριό Κεραμίδι, πραγματικό μπαλκόνι στο Αιγαίο. Ευτυχώς περιοχή που δεν την έχει ανακαλύψει η «μεγάλη» τουριστική βιομηχανία και έχει κρατήσει ένα χαρακτήρα χωριού χωρίς την υπερβολή που έχουν αρκετά άλλα χωριά αυτού του τύπου. Είναι ένα πηλιορείτικο χωριό με έντονα τα Θεσσαλικά στοιχεία. Εντύπωση μας έκανε όταν μας είπαν ότι μέχρι τη δεκαετία το 50 δεν υπήρχε σύνδεση του χωριού με την στεριά, παρά μόνο με την θάλασσα. Προσοχή αυτοκίνητα δεν μπαίνουν στο χωριό.
Μετά το Κεραμίδι και μέσα σε ένα συνεχές δάσος ο δρόμος κατηφορίζει προς την θάλασσα που συνεχώς την βλέπεις, μέχρι να φτάσεις στην παραλία της περιοχής το Καμάρι με λιγοστούς μόνιμους κατοίκους. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις, είναι αυτός εδώ ο βράχος ξεχασμένος στην παραλία με τα γαλαζοπράσινα νερά.
Τι να πεί κανείς όμως για αυτή τη θέα. Κάπου εκεί ποιό μακριά βρίσκεται η Ζαγορά και η παραλία της το Χορευτό. Αυτό είναι το Πήλιο το καλοκαιρινό θέρετρο των θεών του Ολύμπου. Να γιατί οι θεοί κατηφόριζαν προς τα δώ το καλοκαίρι. Εμείς βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση η αλλιώς στην αρχή του Πηλίου.
Η περιοχή είναι ( δεν το γνωρίζαμε) προστατευόμενη από το δίκτυο Natura 2000 για τις θαλάσσιες εκτάσεις της στις οποίες υπάρχει το θαλάσσιο φυτό Posidonia αλλά και για το πυκνό δάσος της οξυάς. Την απολαύσαμε την περιοχή, θα είναι μέσα στις τοποθεσίες που σίγουρα επιλεγμένα θα επισκεφτούμε. Άλλωστε το Πήλιο γενικά και ειδικά τέτοιες περιοχές αξίζουν κάτι παραπάνω από μια απλή διανυκτέρευση για μπάνιο και μόνο.
για την χρήση της περιοχής ώς camperstop εδώ
Τέλος .
