Η Βυζίτσα είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά του Πηλίου στην οποία βρεθήκαμε σχεδόν κατά τύχη (αν και τίποτα δεν μπορείς να πείς ότι είναι αφημένο στην τύχη στις περιπλανήσεις μας). Ήταν πέρυσι την Άνοιξη όταν καθώς βρισκόμασταν στις Μηλιές και ψάχναμε να βρούμε κάποιο δρομάκι να κάνουμε αναστροφή για να επιστρέψουμε στο Βόλο. Ξέρετε, τα δρομάκια στο Πήλιο -ειδικά μέσα στα χωριά- δεν είναι για τέτοιου είδους οδήγηση. Σιγά σιγά ψάχνοντας, βγήκαμε έξω από τις Μηλιές όπου και ψάχναμε το δρόμο της επιστροφής. Λάτρεις όμως των παρακάμψεων και του αυθόρμητου προγραμματισμού (μερικές φορές) αποφασίσαμε οτι ήταν νωρίς για την επιστροφή και μια επίσκεψη στη Βυζίτσα άξιζε να συμπεριληφθεί στην εξόρμηση μας. Δεν ήταν καθόλου μακριά, σε 5 λεπτά είχαμε ήδη φτάσει. Τελικά αποζημιωθήκαμε με τον καλύτερο τρόπο.
Τοπίο γνήσια Πηλιορείτικο. Βουτηγμένο μέσα στο πράσινο. Εκεί μας περίμενε μια μεγάλη πλατεία parking αλλά και ένας άλλος τεράστιος -για τα δεδομένα του Πηλίου- χώρος παρκαρίσματος λίγο πιο κάτω. Μια βρύση με τρεχούμενο νερό μπροστά μας να ακούγεται, και με μιας η διάθεσή μας για περιπλάνηση στα στενά σοκάκια του χωριού, ζωντανεύει. Ο χώρος που σταθμεύσαμε έχει αποτυπωθεί στα camperstop μας ΕΔΩ.
Ήταν νωρίς το πρωί. Στην πλατεία, ένας αγρότης πουλούσε φρούτα. Απόλυτη ησυχία. Δεξιά μας ένα καλντερίμι που έβγαινε όπως αργότερα ανακαλύψαμε στην πλατεία του χωριού. Ήταν από τις καλύτερές μας βόλτες. Περπατήσαμε ανάμεσα σε καλοφτιαγμένα αρχοντικά αλλά και ανάμεσα σε άλλα που ο χρόνος κάνει εμφανή την παρουσία του.
Ανηφορίζοντας το καλντερίμι, μπροστά σου, δίπλα σου, παντού, η δροσιά του βουνού αναπνέει μαζί σου. Και δεν είναι ένα οποιοδήποτε βουνό είναι το Πήλιο το βουνό των αρωμάτων των γεύσεων και των εικόνων. Ένα πραγματικά πλούσιο μέρος από όλες τις απόψεις. Όχι βέβαια την υλική άποψη, αλλά αυτή των αισθήσεων. Όσο πιο ψηλά ανηφορίζει κάποιος αρχίζει και έχει εικόνα του Παγασητικού. Μέσα απο πλατάνια αιωνόβια, φτέρες και κισσούς εμφανίζεται η θάλασσα, το βαθύ γαλάζιο. Η Βυζίτσα έχει ανακυρηχθεί διατηρητέος οικισμός και της έχει απονεμηθεί το βραβείο του «Χρυσού Μήλου» που χαρακτηρίζει τους καλύτερα διατηρημένους οικισμούς. Εμάς βέβαια μας εντυπωσίαζε η απλότητα του τοπίου και παράλληλα η αρχοντιά του
Ανηφορίσαμε ακόμη πιο πολύ, ώσπου φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του χωριού. Εκεί και μετά ξεκινούσε μονοπάτι για μέσα στο βουνό, όχι δεν θα το διαλέγαμε, το αφήσαμε για την επόμενη φορά που θα επιστρέφαμε σαυτό το αγαπημένο τελικά μέρος. Δίπλα μας μια εκκλησία, που από την κατασκευή της φαίνεται ότι ήταν αρκετά παλιά. Η Βυζίτσα έχει αρκετές εκκλησίες φτιαγμένες τον 19ο αλλά και τον 18ο αιώνα. Η ιστορία του χωριού όπως και των περισσότερων οικισμών στο Πήλιο έρχεται από πολύ μακριά. Τα καλντερίμια του χωριού μέσα στην πυκνή βλάστηση είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Το καλοκαίρι θα είναι σίγουρα σκέτη απόλαυση ο ήλιος δεν φτάνει εκεί. Αλλά όλοι το λένε όσοι έχουν επισκεφτεί έστω και μια φορά το Πήλιο, οι καλύτερες εποχές του είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο.
Περιηγηθήκαμε για αρκετή ώρα στο χωριό στα σπίτια του στις βρύσες του στα μονοπάτια του και τις εκκλησίες του. Ήταν η ώρα για ξεκούραση, να ξαποστάσουμε, όπως θα λέγαμε κάποια χρόνια πριν. Ακολουθήσαμε τις σημάνσεις των μονοπατιών για να κατεβούμε στην πλατεία του χωριού. Μια πραγματική όαση. Η πλατεία της Βυζίτσας είναι από τις τρείς καλύτερες πλατείες του Πηλίου. Και όχι άδικα.
Ήταν μια απολαυστική βόλτα σε ένα όμορφο σημείο της χώρας μας. Απολαύσαμε την καθαρότητα και την αρχοντιά του τοπίου. Τα χρώματα της περιοχής, το βαθύ πράσινο και την ιδιάιτερη αρχιτεκτονική του Πηλίου που απλόχερα εμφανίζεται μπροστά μας. Σίγουρα από τα αγαπημένα μας μέρη που σίγουρα θα επισκεφθούμε ξανά.
hellascamper.
