Το οδοιπορικό μας στη Μάνη τελειώνει με την διαμονή μας στο Πόρτο Κάγιο. Μετά το Ακρωτήριο Ταίναρο και την περιήγησή μας μέχρι τον Φάρο, ξεκινήσαμε για το Πόρτο Κάγιο. Δεν είναι καθόλου μακριά, ίσως 5 χιλιόμετρα. Ελπίζαμε ότι δεν θα είχαμε πρόβλημα με το πού θα μείνουμε (βλέπετε ήταν η πρώτη μας επίσκεψη εκεί). Κατεβαίνοντας στην θάλασσα δεν φαίνεται καθόλου η ακτή, μετά την τελευταία κατηφόρα εκεί ακριβώς στη στροφή ένα άλλο αυτοκινούμενο τροχόσπιτο μας περίμενε. Εμάς όχι, την παρουσία μας μόνο. Ήταν από κάποια χώρα της Ευρώπης δεν έχει σημασία ποιά. Πάντως αυτό που θυμόμαστε ήταν ότι ήταν μια οικογένεια η οποία απλά απολάμβανε την θάλασσα τον ήλιο, την ξεγνοιασιά και την ελευθερία που αποπνέει μια διαμονή τέτοιου είδους κάπου στη δαιδαλώδη Ελλάδα. Στη Μάνη.
Διαβάζουμε ότι τό όνομά του προήλθε από το ενετικό Porto Quaglio και το γαλλικό Port des Cailles (Λιμάνι των Ορτυκιών), από τα νέφη των ορτυκιών που έρχονται και σταθμεύουν στο πέρασμά τους προς τα νότια. Ήταν ο φημισμένος ορτυκότοπος της Μάνης και βασικός προμηθευτής των Γάλλων Η πρώτη εντύπωση; η ζέστη συνεχιζόταν, ήτανε μεσημέρι όταν φτάσαμε ο ήλιος ακριβώς επάνω στα κεφάλια μας. Σαυτές τις περιπτώσεις αυτό που ξέρουμε καλά να κάνουμε είναι, μια βουτιά στη δροσερή θάλασσα. Και αυτό κάναμε και το απολαύσαμε.
Το Πόρτο Κάγιο είναι ένα μικρό χωριό, τουριστικό, γραφικό. Ίσως από τα μοναδικά στα οποία ο κεντρικός του παραλιακός δρόμος ειναι χωματόδρομος, ίσως και να μην υπάρχει άλλο. Οι καρέκλες των καταστημάτων και τα τραπέζια είναι κυριολεκτικά μέσα στη θάλλασα. Το μεσημέρι, έως και μέχρι αργά το απόγευμα έχει αρκετό κόσμο. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε ένα οικόπεδο το οποίο χρησίμευε; ως camperstop ίσως, μέσα στο οποίο ήταν σταθμευμένα τρία με τέσσερα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα στριμωγμένα χωρίς αέρα να περνάει από τις καμπίνες τους. Ήταν σίγουρα αποπνικτικά.
Το Πόρτο Κάγιο ήταν ένα από τα σπουδαιότερα λιμάνια της Μάνης και αποτέλεσε φυσικό αραξοβόλι από το οποίο πέρασαν μεταξύ άλλων Φοίνικες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Φράγκοι αλλά και ο πειρατικός στόλος του Λάμπρου Κατσώνη. Αξίζει ο περίπατος απέναντι από το χωριό ακολουθώντας το μονοπάτι στο τέλος της παραλίας. Συνεχίσαμε μέχρι το εκκλησάκι μέχρι ώσπου χάθηκε πίσω μας το Πόρτο Κάγιο και βρεθήκαμε μόνοι μας. Ο ζεστός και δυνατός άνεμος προσέδιδε μια άγρια αίσθηση στο ήδη άγονο τοπίο.
Απάνεμη περιοχή, με γαλάζια νερά, γεμάτη από διάσπαρτα πέτρινα σπίτια απόλυτα εναρμονισμένα με το τοπίο. Το Πόρτο Κάγιο αποτελεί όχι μόνο χώρος ξεκούρασης Φράγκων και Ενετών θαλασσοπόρων και κατακτητών, αλλά και περιπλανώμενων οδηγών του σήμερα στην αναζήτηση τους για τον «ιδανικό» προορισμό.
Είναι ένα οδοιπορικό σε μια από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας. Ευτυχισμένος όποιος έχει έρθει μέχρι εδώ στην άκρη της Ελλάδας και έχει ζήσει την ομορφιά του άγριου απλού και απελπιστικά λιτού τοπίου της Μάνης. Πέτρα χώμα και θάλασσα. Από την αρχή της περιήγησής μας στην Αρεόπολη στις παραλίες, στο Οίτυλο, το όμορφο Λιμένι. Η άγρια ομορφιά συνεχίζεται. Απολαύσαμε την διαμονή μας στο Πόρτο Κάγιο, τα δροσερά πεντακάθαρα νερά, πραγματικά χαλαρώσαμε απολαύσαμε τα βράδυα μας συντροφιά με τα καραβάκια απέναντί μας.
Ο δρόμος της επιστροφής είχε ένα τελευταίο προορισμό, τον Κότρωνα.
Εκεί μείναμε τις τελευταίες δύο μέρες του ταξιδιού μας, προετοιμαστήκαμε για την επιστροφή. Ο Κότρωνας απέχει μόλις 25 χιλιόμετρα από το Γύθειο, είναι η μεγαλύτερη πόλη της Προσηλιακής Μάνης. Το λιμανάκι του αρκετά γραφικό, μας φιλοξένησε τα βράδια στις ταβέρνες του. Έπρεπε να ξεκουραστούμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε
Ήταν ένα οδοιπορικό στο πιό γραφικό κομμάτι της Μάνης. Ίσως από τους καλύτερους προορισμούς της χώρας μας. Επιμένουμε, όμως, Πήλιο και Μάνη. Τελικά ίσως να είναι οι ομορφότερες και γραφικότερες περιοχές στην Ελλάδα, τόσο εκδιαμέτρου αντίθετες αλλά από την άλλη τόσο εντυπωσιακά μέσα από την διαφορετικότητά τους, όμοιες. Η Μάνη από την μια μεριά και το Πήλιο από την άλλη. Σε κάποιο από τα επόμενά μας άρθρα θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε αυτό το παράδοξο.
hellascamper.
The lovely donkey 